HIEMS ABIIT, EGO EO RVS
Vale, acris hiems ! Ave, ver novum ! Denique tandem sol terram calefacit, aura suavis flat sub puellarum castulis. Omnia reviviscunt. Venit mihi tempus ab urbano cultu et tumultu procul abeundi, et rusticam nostram domum petendi. Quae in Alpibus Septentrionalibus sita est. Ibi nulla televisio, fere nulla acta diurna, vix nobis radiophonum est, quod nobis nuntios a reliquis terris afferat. Ibi pax, quies, “mugitusque boum” ! Etiam interrete deerit, ita ut soli libri solitudini aliquid solacii praebeat. Sed quot et quales ! Nam multo plures sunt illic quam hic in domo urbana. Inter quos alios legere juvabit, alios relegere. Nam in dies magis me delectat relegere quam legere ! Quasi plura me inventurum nova sperarem in libris jam lectis, quam in recenter emptis. Et re vera ita persaepe mihi usu venit. Nam cum res in libro narratae legenti jam notae sint, nihilque festinare opus sit ad exitum noscendum, toto lectionis tempore uti licet ad gustandas singulas res cum in eventuum ordine, tum in agentium moribus et affectibus. Neque obliviscendum est, quod dicitur, lectorem fere haud minus creare librum quam scriptorem ipsum, ita ut, quomodo lector temporis lapsu sit mutatus , librum quoque re ipsa mutatum esse necesse sit.
Ergo valete, ad mensem Majum, cum in urbem rediero.
Pastrix
/https%3A%2F%2Fassets.over-blog.com%2Ft%2Fcedistic%2Fcamera.png)