QVANTVM DISTET INTER LATINE LEGERE ET SCRIBERE
Accepi nuper, a professore quodam in una ex Vniversitatibus studiorum Lutetianis docendi munus exercente, nuntium quem vos, carissimi lectores et lectrices, hic legere potestis :
“Sodales salvete.
Vos propono 'Verba', informaticalis instrumentum quid adjuvat in hodierno usu linguae latinae et studio. Gratis est et libero usu. Hodie, auxilio vestro opus mihi est duorum vel tribus inter vobis ut 'Verba' utamini et me reddatis ad emendationes facendam. Adjunctum documentum aperitote scitum certiore quod agitur; legete et respondete si vos juvat.
Valete.”
Quid de hoc nuntio sentiatis, facile animo fingo. Soloecismi et barbarismi ibi nonne ita abundant, ut difficile sit creditu, hoc scriptum esse a quodam in Latina lingua paulum erudito, nedum a professore ? Qui tamen, nisi fallor, hanc linguam non docet, sed scientiam linguisticam. Ceterum, cum studiosus linguae Latinae fautor, si ejus nuntio creditur, manifeste videatur, non dubito quin in scripta antiquorum Romanorum satis diu satisque diligenter incubuerit. Ita percipimus quantum distet inter Latine legere (et intellegere), et scribere (aut loqui).
Quod non tantum in hac lingua fieri solet, sed, si meae quidem experientiae credo, in ceteris linguis, nam, ut Anglice et Hispanice satis expedite lego, ita, si forte ad loquendum adducor, tam mutus quam piscis statim fio, et, si ad scribendum, vix mihi desudanti succedit ut paucas lineas, fortasse mendis non vacuas, laboriose exararem.
Dicunt rerum periti facultates legendi, scribendi, loquendi, in diversis locis cerebri humani sitas esse. Quod significat eas quasi separatim exercendas.
Quid sentitis, carissimi lectores et lectrices ?
Pastrix